Qoka

Tak mi ten tydzień gdzieś szybko uciekł. Po pierwsze w końcu udało nam się spotkać z Polakami. Miały być kręgle, ale akurat zabrakło prądu, więc była kolacja i piwko na plaży w fajnym towarzystwie. Klara była zachwytem wieczoru, okazało się, że gdziekolwiek nie pójdzie ma chmarę nowych ciotków i wujków. Było miło, sympatycznie i międzynarodowo. Trochę za tym tęskniłam sobie tego wieczoru uświadomiłam. Takich rozmów z innymi o ich krajach, kulturach, trochę ze śmiechem traktowanie stereotypów, wymieniania poglądów. Trochę moje takie niespełnione marzenia o psychologii kulturowej się gdzieś odzywają.

Natomiast w hotelu równia pochyła w dół. Pani AveMadam okazuje się być … kwoką. Nie lubi nikogo. Z wszystkimi ma jakieś problemy. Ktokolwiek ma nie przyjść (elektryk, hydraulik, komputerowiec, telefonowiec, klimatyzator, stolarz, lodówkarz itd. Itp.) wszyscy są be, chcą ją oszukać, są nieudacznikami i podłymi (jej słowa) ludźmi. Podobnie mówi o pracownikach. Jak ktoś tak dookoła ocenia świat, to raczej z systemem oceniania tej osoby jest coś nie w porządku, a nie z światem. Ciekawe co mówi o mnie? Poza tym myśli, że jest nie wiadomo kim, bo ma trochę kasy. Pracownicy zwracają się do niej Mummy (mamusia), ale ja nigdy, przenigdy tak ją nie nazwę. Matkę mam tylko jedną i mam trochę inny wzór traktowania dziatków. AveMadam traktuje pracowników (włączając mnie) jak małe dzieci, bez szacunku. A ja swoją dumę mam. Ona nigdy nie znajdzie na dłużej kogoś z Europy, czego tak bardzo pragnie, bo nikt z Europy nie pozwoli się tak w pracy traktować. Nie mówiąc o tym, że próbowała się wtrącać w nasze prywatne życie. Miała pretensje, że gdzieś sobie wyszliśmy. A moje prywatne życie jest moje i nikt z zewnątrz nie ma prawa mi mówić gdzie i z kim wychodzę. Tu mam jasno postawione granice, a ich naruszenie bardzo mnie denerwuje. Koniec końców będzie zmiana pracy. W wtorek jadę do Akry na spotkanie z Peterem, Libańczykiem, właścicielem restauracji Mamma Mia. Przez telefon jego warunki wydają się być całkiem, całkiem. Warunki płacy oczywiście. Jedyny minus tego miejsca, to, to, że będę pracować od 17:00 do 22:00. Całe dnie prawie z Klarą, ale nie będzie mnie wieczorami. Tatuś będzie jej bajki czytał i usypiał. Szkoda, trochę tego żałuję, że mnie to ominie. Ale z drugiej strony całe dnie z nią spędzone. Praca od wtorku do niedzieli. A reszta się zobaczy. Plus jest taki, że wracamy do Akry, bo jednak Tema jest daleko i codzienne dojazdy Johna trochę by nas kosztowały.

A tak na koniec, to jest tu zimno, nawet bardzo. Wieczorami tak wieje z nad oceanu, że człowiek zamarza. Dodatkowo wieje solą więc wszystko co metalowe ma czas przeżycia tylko tak z około 3 miesiące. A teraz idę się umyć, bo jest 7:20 rano, zaraz urwis się obudzi i mleczka będzie chciał.